Deprywacja wzrokowa polega na odcięciu w 100% bodźców wzrokowych docierających do oczu. Warunkiem koniecznym jest absolutna ciemność. Jeśli nie zostanie zapewniona to mózg będzie przetwarzał nawet najsłabsze światło. Zaobserwowana została preferencja przetwarzania bodźców wzrokowych ponad bodźce słuchowe i dotykowe. U osób całkowicie pozbawionych światła, już po 2 dniach nastąpiły zmiany w mózgu polegające na wykorzystaniu kory wzrokowej do przetwarzania bodźców słuchowych i dotykowych. W trakcie deprywacji wzrokowej, dotyk lub dźwięk mogą spowodować pojawianie się wzrokowych halucynacji pięknych miejsc, wielkich miast, egzotycznych scen przyrody, postaci z kreskówek oraz bajek. Wszystko to, dzięki plastyczności mózgu, która obala mit o tym, że poszczególne obszary kory są odpowiedzialne za przetwarzanie jednego rodzaju bodźców. Stan mózgu jest dynamiczny i podlega niekończącej się reorganizacji połączeń pomiędzy neuronami. Niematerialne myśli są w stanie dokonać zmian mających materialne podłoże.
